Afscheid van Afrika

Zaterdag 20 april. De laatste dag is aangebroken. Zes van ons gaan nog op een korte wandeltrip naar het bos. Ik besluit thuis te blijven, om even de ‘Aan-stand’ op ‘Uit’ te zetten. En om te beginnen aan het boek dat ik heb meegenomen maar nog niet aan ben toegekomen. Een andere fijne bezigheid vandaag is het speuren naar bijzondere salamanders, vlinders of insecten. De prachtigste vlinders vliegen hier voorbij, maar helaas nemen die niet de tijd om even te poseren voor mijn lens. Een knalgroene bidsprinkhaan voelt zich wel comfortabel voor mijn lens. Al heen en weer wiegend lijkt hij met zijn voorpoten te bidden, vandaar ook de naam. Dit vraatzuchtige beestje eet werkelijk alles op wat het fysiek de baas is, een hongerig vrouwtje kan na het paren zelfs het mannetje opeten. Ik probeer hem van de zijkant op de gevoelige plaat te zetten. Net als ik mijn telelens gebruik om hem eens ongegeneerd van dichtbij te bekijken, draait hij ineens zijn kop naar mij! Zijn gigantische bolle ogen met daarin twee kleine zwarte pupillen kijken mij recht aan. Bizar, wat een bijna buitenaards wezentje is dit. Hij is te bewonderen bij mijn foto’s van dit blog. 

Ik vlieg vanavond met Cynthia en Martijn terug naar Amsterdam. De rest van de groep reist verder om de trip af te sluiten met een safari. Tamar vraagt ons of we een extra koffer willen meenemen gevuld met zakken koffie. Om die vervolgens via APG voor het goede doel te verkopen. We besluiten ieder een volle koffer koffie mee te nemen, om precies te zijn 22,9 kilo per koffer. Onderweg naar het vliegveld geurt de hele auto naar koffie. Met een ondergaande zon worden we nog even getrakteerd op de typische Oegandese markten en kraampjes die overal naast de straat staan. De raampjes van de auto staan open en de koffielucht wordt al snel vervangen door de geur van smog, rook en afval. Toch geniet ik nog even van de warme lucht die binnenwaait en de Afrikaanse muziek die hard uit enkele kraampjes schalt. Ik neem afscheid van Afrika. 

Nog voordat we op het vliegveld van Kampala zijn, worden we door een gewapende douaneman aangehouden en moeten we de auto uitstappen voor een controle. Met z’n drieën lopen we enkele tientallen meters richting een controlehuisje. Dit soort controles heb ik eerder gezien en ik weet dat dit waarschijnlijk een standaard controle is, toch ben ik stiekem op mijn hoede. Vooral omdat er niemand anders in de buurt is en het laat in de avond is. Voor een uiterst noodgeval heb ik Amerikaanse dollars op zak mocht het nodig zijn om iemand om te kopen. Tja, zo werkt dat nu eenmaal in deze landen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik ook wel hou van de milde spanning die deze situatie bij mij oproept. Gelukkig loopt het met een sisser af en stappen we weer gewoon terug in de taxi naar het vliegveld. Daar aangekomen lopen we opgewekt door naar de volgende controle. Twee volle koffers koffie komen er doorheen, maar dan is de derde koffer aan de beurt. Helaas, deze koffer moet open. Een zenuwachtig moment zou je denken, ware het niet dat de douanebeambte een goedlachse en uiterst vriendelijke man is. Of we alle koffie van Oeganda hebben opgekocht, vraagt hij lachend. Op het vliegveld geniet ik nog van een laatste Afrikaanse Nile-biertje. 

Wat een reis was dit, zo kort, maar ook zo intens, zo zwaar en ook zo mooi. In het vliegtuig dwalen mijn gedachten onder het genot van een heerlijk KLM-wijntje af. Bijna thuis, mijn eerste gedachte is hoe enorm veel zin ik heb om mijn gezin weer te zien! En familie en vrienden. Een andere gedachte is hoe ik alle ervaringen in Oeganda een plek ga geven. Veel issues of problemen die immers op mijn pad komen, zijn luxe problemen. Zo vertelde Tamar mij dat Oegandezen de Nederlanders zo genereus vinden. Maar Tamar is het daar niet mee eens. Want ‘wij’ kijken eerst naar onszelf, kijken eerst of we onze schaapjes op het droge hebben en dan pas gaan we doneren. En zo is het ook. Er zijn maar weinig mensen zoals Tamar die hun hele leven opgeven om zich in te zetten voor anderen. Diep respect heb ik voor haar en het werk dat ze verricht. Ik zou het niet kunnen, hoe graag ik al die lieve kinderen ook zou willen helpen. Er is wel 1 ding dat ik zou kunnen doen. En dat is jullie vragen om een donatie. Dussss, als jullie iets kunnen missen. Via deze QR-code kun je zelf een bedrag kiezen dat je wil geven.

Of kijk op The Rob Foundation. Elke euro telt. Dank je wel. 

En ja hoor, ook op Schiphol moest een van de drie koffers open. Voor 22,9 kilo koffie uit Oeganda betaal je dan 80 euro extra. Het scheelt wel dat de douanebeambte op Schiphol het vervelend vond om deze boete uit te delen, omdat de opbrengst van de koffie voor het goede doel is. 

Rest mij jullie nog te bedanken voor alle lieve reacties! Dank je wel! En tot de volgende reis!