De tweede outreach

Donderdag 18 april. Aan die jungle-geluiden zou ik wel kunnen wennen. Je valt ‘s avonds in slaap met de meest tropische geluiden die God onder de zon heeft. Soms vraag je je af welk geluid bij welk dier hoort. Is het een aap, een vogel of toch iets anders? Een van de bijzondere geluiden die we horen komt van een bush baby. Ook wel galagos genoemd. Het is een klein aapachtig nachtdiertje met een lange staart en grote ogen en oren. Helaas zijn deze schattige diertjes overdag onmogelijk te spotten. Ze communiceren met elkaar door luide roepen die lijken op een huilende baby. Vandaar ook de naam. Al vinden sommigen dat hun roep meer weg heeft van iets uit video’s bestemd voor volwassenen. Het geluid waarmee ik ‘s ochtends wakker word is in ieder geval minder moeilijk te raden, dat is een haan. 

Vandaag rijden we met een volle jeep richting de tweede outreach. We zitten met 10 personen in de jeep, omdat sommigen van de campus ergens worden afgezet. Daarnaast zitten we tussen de medische spullen. De zware zakken met soja- meel liggen op het dak. Er staan vandaag twee locaties op het programma. Ook hier weer veel kinderen die er slecht aan toe zijn. Een moeder met een tweeling met sikkelcelziekte. Dat is een ernstige genetische bloedafwijking die veel voorkomt in Afrika. De kindjes zijn zwak en kijken wazig voor zich uit. Tamar onderzoekt ze voordat ze weer een uur op een motortaxi naar huis gaan. Nu met een flinke zak soja-meel. Terwijl de moeder een van de kinderen listig achter op haar rug aan het binden is, zit de andere op het stoepje te huilen. Ik kan het niet aanzien en pak het kind op. Veel kinderen hier zijn bang van ons blanken, dus ik verwachtte dat dit kind nog harder zou gaan huilen. Wonder boven wonder is het kind in mijn wiegende armen meteen stil. 

Vandaag mag ik helpen met wegen. Ik neem de kindjes een voor een over van de moeders om de weegschaal te kalibreren. Daarna geef ik het gewicht van het kind door aan de verpleegkundige. Dat zijn bijzondere momenten, want je voelt meteen hoe dun en zwak de kinderen zijn. Bij sommigen moet ik het hoofd ondersteunen omdat ze niet de kracht hebben om het zelf rechtop te houden. Heel schrijnend is het meisje van 8 jaar dat op mijn weegschaal staat. Ze heeft heel dunne beentjes, een flinke bolle buik en holle ogen. Zij herinnert mij aan de reclames van vroeger over de Ethiopische voedselnood. Tamar vraagt mij of ik een foto van haar wil maken, omdat zij voor het eerst hier is. Ik zet het meisje dat inmiddels een felroze jurkje aanheeft, op de gevoelige plaat. 

Voordat we naar de tweede locatie rijden, halen we langs de weg eerst een ‘rolex’. Dat zijn ‘rolled eggs’, heel lekkere opgerolde pannenkoekjes met gebakken ei ertussen. We rijden door naar het visserdorp Katosi aan het Victoriameer. Hier eten we onze rolex op. Het is een prachtige omgeving, maar daar is helaas door al het afval en troep weinig van te zien. Tamar koopt wat verse vis voor vanavond die ze vervolgens aan de voorkant van onze jeep laat binden. Zo ruikt straks niet de hele auto naar vis. De tweede locatie zit middenin een soort sloppenwijk. Ook zitten de moeders met hun kroost weer klaar. We passen niet allemaal in de kleine warme ruimte. Tijdens de voorlichting die Tamar geeft, zoeken we daarom in een smalle straat de schaduw op. Het is bloedheet vandaag. Al snel verzamelt zich een vrolijke bende kinderen uit de buurt om ons te bekijken. Ook hier zitten bolle buiken tussen, dat is een teken van eenzijdige voeding, het hoeft niet altijd ondervoeding te zijn. Het doet me goed dat deze kinderen in ieder geval heel levendig zijn en lekker spelen. De lieverds komen zelfs met plastic stoelen aan voor ons om op te zitten. Ze hebben praktisch niets om te spelen. Een jongen rolt een lege fietsband vooruit met een gespleten houten stok. Na de voorlichting mogen we weer aantreden. Ik merk dat ik het beeld van de ondervoede kinderen steeds beter kan verdragen. Een baby in mijn armen doe ik het luierpakje uit voor de weging. Deze baby heeft een plastic zak om als luier. Pampers zijn hier geen eerste levensbehoefte zegt Tamar. Ik zie Tamar prikken geven aan twee vrouwen. Het blijkt anticonceptie te zijn, dat is goed om te zien. De vrouwen hebben vaak weinig keuze als het gaat om zwanger worden. Mannen die geen condoom willen dragen. Of geesteszieke vrouwen die een makkelijk doelwit vormen voor mannen. Een alleenstaande moeder met HIV komt met haar 1-jarig kind langs. Ze heeft nog vier andere kinderen. De moeder mag met kind met ons mee terugreizen naar de campus. Daar kan ze de juiste medicijnen krijgen. We zitten al met z’n drieen op de klapbankjes achterin de jeep als de moeder mij haar kind geeft. Zelf gaat ze op de achterbank zitten. Met gitzwarte ogen kijkt het meisje mij aan en ik ben op slag verliefd. ‘Zo, deze gaat mee naar huis!’ zeg ik tegen mijn collega’s. Als ze even later in mijn armen in slaap valt, is het voor mij de perfecte afsluiting van een intense dag die ik nooit zal vergeten.