De eerste outreach

Vandaag ga ik voor het eerst mee op ‘nutrition outreach’ met Tamar. Een outreach betekent ook wel dat je de leefwereld van mensen opzoekt die niet de middelen hebben om zelf te hulp te zoeken. Die we vandaag gaan doen staat in het teken van ondervoeding. Het is de kern van het werk van Tamar. Zij doet dit elke 3 a 4 weken. Dan kan ze ook bijhouden hoe het met de kinderen gaat. De moeders hebben meestal geen geld voor transport, dus ze moeten vaak een flink stuk lopen. We komen aan op de locatie. Eerst laden we samen de jeep uit, een weegschaal, meetapparaat, zakjes voeding en ‘plumpynut’. Dat zijn plastic zakjes gevuld met een soort heel voedzame pindakaas. Er zit al een hele rij vrouwen met kleine kinderen en baby’s te wachten. Ze beginnen samen te zingen, het is een soort gebed. Twee verpleegkundigen die Tamar helpen, geven uitleg over voeding. Ze laten borden zien met plaatjes van een soort schijf van vijf. Het grote probleem is namelijk dat de kennis over voeding ontbreekt. Zo was er bijvoorbeeld een moeder die haar 1-jarig kind alleen maar chips gaf. Ze zei dat haar kind niets anders eet. Tussen de vrouwen zit ook een oma met een kleinkind. De moeder van het kind is overleden bij de geboorte. Het was niet het eerste kind, de 72-jarige oma past op maar liefst 17 kleinkinderen tegelijk. Tamar heeft de twee vaders van deze 17 kinderen duidelijk gemaakt dat oma dit niet lang meer volhoudt en er iets moet veranderen. Met de uitleg over voeding hoopt Tamar op een kettingreactie. Dus dat andere moeders weer leren van een moeder die weet wat een voedzame maaltijd voor een kind is. Dan komt Tamar aanlopen met een baby in haar armen. De baby is warm ingepakt in een deken. Deze baby is gehandicapt en ondervoedt. Het ziet eruit alsof deze baby aan het sterven is. Tamar vertelt dat de moeder van deze baby slechts 14 jaar oud is. Ik kijk naar de rij met moeders en zie haar zitten. Het is een kind. En dan breek ik. Ik kan mijn tranen niet tegenhouden, dus loop snel een leeg kamertje binnen. De moeder van deze gehandicapte baby is zo oud als mijn zoon. Ik herpak mij snel, even verstand op nul. Dan mogen we helpen met meten, wegen en plumpynut uitdelen. Met een centimeter meet ik de omtrek van de hele dunne bovenarmpjes. Al zien sommige baby’s er best gezond uit, schijn bedriegt. Door ondervoeding houden ze vocht vast en krijgen ze bolle wangen. Ook de bolle buiken verraden ondervoeding. Wat ik bijzonder vind is dat deze moeders ondanks de situatie nog best vrolijk zijn. Ze doen hun beste kleren aan voor dit bezoek aan de dokter. Terug naar de campus in de auto is het stil.