De eerste indrukken op Noah’s Ark

Entebbe- vrijdagavond 23.30 uur. Onderweg naar de campus voelen we ons al aardig thuis door een flinke plensbui. Na 1,5 uur komen we aan op de campus van Noah’s Ark. We zitten in een guesthouse met 4 slaapkamers. Het is eenvoudig, netjes en schoon. Zaterdag. De volgende ochtend zien we pas in wat voor tropische jungle we hier zitten. Na het ontbijt laat de Nederlandse arts Tamar ons de hele campus zien. Ik ben onder de indruk van de grootte van de campus en hoe georganiseerd deze is. Op de campus wonen zo’n 200 kinderen. Tamar heeft hier een goed uitgeruste kliniek waar ze patienten met allerlei klachten ontvangt en o.a. bevallingen kan doen. Maar haar specialisme is ondervoeding. In de kliniek zien we al enkele vrouwen met ondervoede kinderen en baby’s. Dat is wel akelig om te zien. Ze hebben een slangetje in de neus waardoor ze de voeding krijgen. Deze jonge kinderen zijn zo erg gewend om niets te eten, dat ze ook niet meer willen eten. Het lichaam neemt de voeding soms niet eens meer op. Daarom gaat Tamar heel voorzichtig te werk met afgewogen kleine hoeveelheden. Het goede nieuws is dat de ondervoede kinderen die we hier zien, een redelijk goed vooruitzicht hebben.

Verder zien we her en der op de campus verspreid van die zeecontainers die ze hebben omgebouwd tot een soort workshops. De grotere kinderen kunnen hier een echt vak leren, zoals naaien, het loodgieter- of kappersvak. Verder is er een grote boerderij op de campus met koeien, varkens, geiten en kippen.

Onze eerste nacht verloopt nogal onstuimig. Er breekt om 5.30 een enorm onweer los, met continu donder en bliksem. Het regent zo hard op het golfplaten dak van ons guesthouse dat ik denk dat het elk moment kan instorten. Het lijkt wel een zondvloed van Noah’s Ark. Net als ik naar het toilet ga, valt de stroom uit. In de woonkamer regent het voor een deel binnen. Het is zondag en Daniel, de Oegandese man van Tamar pikt ons op voor een ‘dagje uit’. Ik slaak een zucht van verlichting als ik zie dat hij met een stevige Land Rover komt aanzetten. Na dit weer van vannacht had het gammele busje waarmee Daniel ons oppikte van het vliegveld het nooit gered. Eenmaal van de grote weg af, komt de enorme armoede hier wel even binnen. De zijwegen van de grote weg zijn met vele kuilen en glibberige modder, ronduit slecht. Je moet dus een sterke maag hebben. We gaan naar de oorsprong van de Nijl, waar die samenkomt met Lake Victoria. We zien er diverse vogels zoals de kingfisher en een prachtige rode kingfisher. Giga- spinnen ook! Ondanks mijn pijnlijke billen van de hobbelige rit, sluit ik deze dag af met een voldaan gevoel. Morgen mag ik echt aan het werk!